|
سفره بافی یا کار بافی
:
هم اکنون بالغ
بر
۱۴ کارگاه خانگی
سفره بافی در ورزنه فعال است که بافنده های آن خانم های بالای
۶۰ سال می باشند این بافته ها اگر چه در
چندین سال قبل ارزش مادی آنچنانی نداشته اما هم اکنون به علت
توریستی شدن شهر ورزنه واستقبال از این پارچه پنبه ای از جانب گردشگران ،
مجدداً رونق سابق خود را پیدا کرده است ولی با این وجود
طرحهای زیبا و متنوع قدیمی به علت سختی بافت و کهولت سن بافندگان به فراموشی
سپرده شده و امید است با ورود نسل جوان به این عرصه مجدداً
طرحها ی گذشته بر روی دار کاربافی سوار شود.
بافت پارچه به صورت سنتی در ایران دارای سابقه ای بسیار طولانی است ، این صنعت در ورزنه که
مواد اولیه آن با کشت پنبه به راحتی در
دسترس بوده رواج و رونق قابل توجهی داشته است که در طول زمان به تناسب کاربرد
آن اسمش تغییر کرده است و نهایتاً چون با ورود پارچه
های صنعتی و کارخانه ای نیاز مردم به پارچه برطرف گردیده این دست بافته از سبد کالای
مورد نیازمردم خارج گردیده ودر واقع کرباس بافی ،
جولا بافی ، پارچه بافی ، چادرشب بافی و شمد بافی که نیاز اصلی مردم بوده، به سفره
بافی که یک نیاز جانبی و نچندان ضروری بوده تغییر پیدا
کرده است به گونه ای که از چهل سال قبل تا کنون پارچه های راه راه با زمینه آبی یا
سفید جهت نگهداری نان ، در کارگاها تولید و رایج گردیده
است. این در حالی است که قبل از این زمان این صنعت دستی در طرح و نقش های متنوعی وجود داشته
است از جمله طرحهای رایج در قدیم
عبارتند از
:
میل میل ، خرده نباتی ، گل شفتالو ، پنج رنگ ، متقال ، شمد ، کِش ، قنداری ، اناروبه ،
چادرشب وبقچه
پارچه بافی در ورزنه مختص
زنان بوده و در بین تمام خانواده ها رایج بوده است به گونه ای
که عروس به هنگام رفتن به خانه بخت می بایست از این هنر برخوردار باشد و
نیز حداقل
۱۰ عدد از آن در جهیزیه او قرار داده می شده است.
.
احمد شهباز ورزنه
|